Overtime: Draymond Green ma się świetnie – czy tego chcesz, czy nie!

Jakiś czas temu mignęła mi opinia Chrisa Webbera (dzięki, Miłosz!) o tym, że Draymond Green nie grałby w pierwszej piątce innego zespołu NBA niż Golden State Warriors. Nie wiem, czy to już należy kwalifikować do psychiatry, czy wystarczy umieścić takiego delikwenta w koszykarskim piekle, a konkretnie w jego kręgu, w którym miejsce od dawna okupują już Stephen A. Smith i LaVar Ball (i paru innych, ale to temat na oddzielny felieton). Niedawno także Charles Barkley ponownie zasłynął wypowiedzią (zresztą w swoim stylu), że chętnie by sprzedał Drayowi gonga na boisku, a zaraz za nim jakiś (wybitnie nieśmieszny) komik też rzucił coś a propos palnięcia Greenowi w twarz. Dla nich miejsce w kręgu koszykarskiego piekła już też jest gotowe.

---

Draymond to polaryzująca koszykarska osobowość, czego dowodem jest chociażby to, co przytoczyłam wyżej. Green to gracz, wobec którego nie można przejść obojętnie. To trochę, jak z Kobe Bryantem, choć – wiadomo – zupełnie nie ten styl, ale to postacie, które można albo kochać, albo nienawidzić (dajcie znać, czy wyłamujecie się z tego stwierdzenia, ale nie wierzę w to, że można być obojętnym wobec tego zawodnika!). Pomimo wszystkich tych kontrowersji wokół jego osoby, zadziwia mnie to, jak mało mówi się obecnie o jego wpływie na całościową postawę Golden State Warriors.

Po części to wynik tego, że KD znów był w transie i dawał Warriors cenne punkty, biorąc na siebie ciężar gry w ofensywie. Po części to także wynik wyczekiwanego powrotu Stepha Curry’ego. Nie chcę pisać tu, że zupełnie nie doceniamy Greena. Po prostu zbyt mało mówimy o tym, jak cenną postacią jest w tych Playoffach. Mamy na dodatek w pamięci też sezon regularny, w którym grał na zdecydowanie niższym poziomie, niż ten, który prezentuje w tegorocznej fazie postsezonowej. Nawet sam Kerr mówił o tym na jednej z konferencji prasowych. Warriors przyzwyczaili nas do tego, że wygrywanie jest od paru już lat wpisane w tę organizację. Golden State mieli swoje problemy, ale też trochę się rozleniwili, bo czemu nie? Jaki jest sens w biciu rekordów, skoro można wyluzować, nadal utrzymywać się w topie ligi i sezon regularny traktować, jak sparingi przed decydującymi rozgrywkami? Mam wrażenie, że oprócz tego, że Dray borykał się przez cały sezon z bolącym ramieniem, to sam prezentował podobne podejście. W pewnym momencie nawet słychać było narrację, że pyskaty Money Green już się skończył, a przecież miał bronić tytuł Obrońcy Roku z zeszłego roku. Nie jest też niczym dziwnym to, że jego cyfry poprawiły się tak względem sezonu regularnego. Gdy spojrzymy na poprzednie lata, widać, że Green najlepiej odnajduje się w decydującej fazie.

Średnie z sezonów:

Średnie z Playoffów:

Green był, jest i będzie kluczem do sukcesów tej drużyny w tych Playoffach. Gdy Draymond jest poza parkietem, Warriors zdobywają 9.2 punktów mniej. W obliczu kontuzji Stepha zaangażował się bardziej w ofensywę, oddając średnio od początku decydujących rozgrywek 11.1 (to prawie tyle, co Marco Belinelli, Nikola Mirotić, czy Eric Gordon!) rzutów na mecz. Dray nadal nie jest fenomenalnym strzelcem, ale jego wkład w grę Wojowników po atakowanej stronie parkietu jest nieoceniony. To samo dotyczy prowadzenia gry, bowiem był do tej pory najczęściej podającym zawodnikiem drużyny (26.3% podań pochodziło właśnie od Draymonda – to lepszy wynik niż Russella Westbrooka, który podawał z częstotliwością 25.5%) i do tego też w całej lidze w tegorocznych Playoffach.

Wróciła też defensywna intensywność Greena. Jak dużo w obronie daje ten zawodnik wyraża statystyka on/off court, według której drużyna bez gracza traci aż o 11 punktów więcej.

W serii ze Spurs skrzydłowy Golden State najczęściej krył Rudy’ego Gaya. Zawodnik San Antonio trafił 50% ze swoich 28 prób w ciągu pięciu spotkań przeciwko Drayowi, co dawało mu średnio 6 punktów na mecz. Z kolei w serii z Pelicans, skrzydłowy Warriors ustawiony był zwykle na Anthonym Davisie, który rzucał średnio 12.2 razy na mecz i notował średnio 13 punktów na skuteczności 44.3%. Jego wszechstronność w obronie potwierdza się także w tym, że potrafi kryć niskich graczy. Zaledwie 2.8 oczek (per spotkanie; skuteczność 31.6%) zaliczał Rajon Rondo, gdy był kryty przez Draymonda. W ogóle to był bardzo ciekawy matchup, w którym mogliśmy obserwować, jak obaj zawodnicy próbują uzyskać psychiczną przewagę nad bezpośrednim rywalem. Moim faworytem była akcja z ostatniego pojedynku tych dwóch zespołów:

Nie wyobrażam sobie, żeby Warriors mogli wygrać Mistrzostwo bez Draymonda Greena. Dla mnie jest zawodnikiem tak samo niezbędnym, jak Steph Curry, czy Kevin Durant. Po prostu każdy z nich odpowiedzialny jest za różne rzeczy na parkiecie w mniejszym lub większym stopniu, ale jak sam Kerr powiedział – w Playoffach chodzi o obronę, a w tym Draymond Green nie ma sobie równych. Wśród wysokich grających powyżej 30 minut na mecz, zawodnik ma najlepszy defensywny rating.

„Może na Ciebie parę razy krzyknąć, ale to jest w porządku. Kiedy jest taki nakręcony, zaraża tym też naszych kibiców. Wszyscy zaczynamy być nakręceni.” – mówił o swoim koledze z drużyny Klay Thompson.

---

Teraz przed Warriors pojedynek, na który wszyscy czekali – Finał Konferencji Zachodniej z Houston Rockets. Green zapytany o tę nadchodzącą serię, odpowiedział krótko: „It’s time to play.”. Zobaczymy, na którym z graczy Rakiet będzie ustawiony. Przypuszczalnie będzie to Clint Capela, który nie będzie już miał tak prostego zadania, jak w matchupie z Karlem-Anthonym Townsem, czy Rudym Gobertem. Obaj centrzy najlepiej się czują w okolicy kosza, co ułatwiało obrońcom Rockets proste loby do Capeli, gdy środkowi rywali próbowali kontestować potencjalne rzuty niższych zawodników. Z Greenem tak łatwo nie będzie.

Nakręcony Draymond Green to fajny widok w NBA. Mało jest graczy o tak emocjonalnym podejściu do koszykówki i tak niewyparzonej gębie, przy jednoczesnym realnym wpływie na grę swojego zespołu. Ostatnio modne przydomki „Playoff [Tu wstaw imię/naziwsko/literę]” zupełnie nie będą pasować do bohatera mojego artykułu. U Greena to po prostu normalne, że wrzuca inny bieg i gra na innej intensywności w fazie postsezonowej.

---

Dzięki!