Fast Break: Dajmy szansę Hoibergowi, Thunder są toksyczni

Chyba niewielu się spodziewało, że gdy w momencie robienia świątecznych porządków, na chwilę spojrzymy w tabelę Konferencji Wschodniej, a tam na najdłuższe serii wygranych będą… Chicago Bulls. Bulls, którzy być może mieli już zmienić trenera, wymienić jednego z dwójki Bobby Portis – Nikola Mirotić. Jeden z nich zdobył w ostatnim meczu swoje career-high w punktach, a od czasu powrotu drugiego, Chicago nie zaznało smaku porażki.

Fred Hoiberg dostał w tym sezonie wreszcie taki skład, jaki pasuje do jego systemu znanego jeszcze z parkietów uniwersyteckich. Pace and space nie jest rzecz jasna dopracowany w Bulls do perfekcji, bo nie ma na to aż tyle talentu. Natomiast ich gracze bardzo dobrze wpisują się w takie granie, szczególnie właśnie w ostatnim czasie.

W wygranym wyjazdowym meczu z Milwaukee Bucks, spotkaniu którego nie mieli prawa wygrać, było to widać znakomicie. Korzystając pewnie trochę ze zlekceważenia rywali przez podopiecznych Jasona Kidda, David Nwaba i Kris Dunn zrobili sobie polowanie na obręcz, wbijając się w pomalowane gospodarzy jak w masło. Ten pierwszy to absolutny steal, zabrany z listy waivers przed sezonem. Energizer, niezły obrońca, niezwykle aktywny w ataku. Dunn ma coś do udowodnienia po fatalnym pierwszym sezonie i w większej roli w Chicago radzi sobie lepiej niż jako role-player w Minnesocie.

Z Bucks jednym z kluczy do zwycięstwa były też zbiórki w ataku (John Henson zniszczony przez Robina Lopeza). Zespoły gorsze, czy z mniejszymi możliwościami w ofensywie muszą zawsze znaleźć coś, żeby 1) poprawić jakość rzutów 2) zwiększyć liczbę posiadań. To pierwsze jest ostatnio sukcesem Freda Hoiberga i jego zawodników, którzy oddają dużo mniej złych rzutów, nie tracą piłki (zaledwie 11.6% strat w ostatnich 5 meczach) i bardzo dobrze rozciągają grę.

Bulls mają bowiem graczy nie tylko rzucających za trzy punkty, ale też dobrze ruszających się bez piłki – Mirotić, Portis, Valentine, Dunn, czy Lauri Markkanen, którego zabrakło w ostatnich 3 meczach. Ciekawe jak dobre funkcjonowanie zespołu zadziała na pozycję Fina w drużynie, bo nie spodziewam się, żeby teraz wrócił do pierwszej piątki w miejsce Miroticia. Pewnie znajdzie swoje miejsce na ławce, bo w rotacji i tak nie gra już Cristiano Felicio. Może się jednak okazać, że nie będzie dostawał już aż tylu minut, jak w trakcie gorącego okresu na początku sezonu, gdy jeden z pozostałych silnych skrzydłowych zajął się terapią upiększającą tego drugiego.

Nie ma co się oszukiwać – seria Bulls jest raczej fluke’iem i nie potrwa zbyt długo. Pokazuje jednak kilka części, na których Byki mogą zacząć budowę swojej przyszłości, w oczekiwaniu na gracza z top5 draftu 2018. Mogą to robić z Fredem Hoibergiem i powinni dać mu szansę.

---

Nie rozumiałem trochę tej części kibiców w Madison Square Garden, która buczała, gdy Carmelo Anthony miał piłkę. Sure, na końcu to on nie chciał już grać w koszulce Knicks, ale przez jakieś 2 lata „najważniejszy” człowiek w organizacji powtarzał publicznie, że nie chce go w swojej drużynie. Buczenie, czy niebuczenie kibiców miało jednak w ogólnym rozrachunku niewielkie znaczenie w wygranej New York Knicks nad Oklahomą City Thunder.

Jeśli są jakieś wczesne zakłady na MVP sezonu 2018/19, polecam postawić w nich na Russella Westbrooka. Nie będzie już wtedy miał obok siebie żadnej przeszkadzającej mu gwiazdy, będzie mógł spokojnie ciapać triple-double co noc i potem odpaść w pierwszej rundzie playoffów. Tylko, czy to na pewno o to chodzi?

Thunder to nie jest drużyna. To zbiór zawodników z niemającym wciąż na nich pomysłu trenerem. Każda próba złapania momentum w którymkolwiek ze spotkań kończy się tym, że piłkę w kolejnej akcji dostaje Melo lub Westbrook i holuje ją przez 8 sekund, rzucając potem jumpera przez ręce. To ofensywne zblokowanie się występuje u Oklahomy w większości spotkań i wciąż nie mają na to recepty. A może problem jest nierozwiązywalny, ze względu na charakterystykę poszczególnych zawodników?

W trakcie oglądania meczu Knicks – Thunder uderzyła mnie w głowę jedna rzecz. Ile mówiło się o potencjalnym niedopasowaniu Chrisa Paula z Jamesem Hardenem, a ile – a raczej ile nie – mówiło się o połączeniu Westbrooka z dwoma graczami, którzy do tej pory głównie ciągnęli ofensywnie swoje drużyny (Melo mniej, bo miał obok siebie Porzingisa). I co ważniejsze – gdzie w tym momencie są Rockets, a gdzie Thunder.

Oklahoma powinna być w tym momencie sezonu gdzieś tam obok San Antonio Spurs, a co najmniej nad wciąż nierówną Minnesotą Timberwolves. Defensywa trzyma ich obecnie na granicy playoffów, ale nie zmienia faktu, że są jedną z najbardziej irytujących drużyn tej ligi. Nie ze względu na ich zachowanie, ale na styl gry. Paul George jest w tym roku graczem na All-Defensive 1st Team, ale nie radzi sobie nawet z ciągnięciem lineupu rezerwowego Thunder. Paul George, który rok temu zapowiadał jeszcze walkę o MVP jako lider Indiany Pacers (już teraz wiadomo, że „lider”).

I jeszcze stat podany przez niezawodnych broadcoasterów Knicks we wczorajszym spotkaniu:

Proste, ale mówiące wiele. Miała być chemia, ale jedyne co ten zespół ma wspólnego z chemią, to toksyczna relacja między poszczególnymi zawodnikami.