Top10 zawodników: Silni skrzydłowi

Czas na czwartą część naszego rankingu, w których uszeregowaliśmy według własnych – siedmiu – zdań silnych skrzydłowych. Gwoli ścisłości – układając rankingi dla poszczególnych pozycji, zrobiliśmy selekcję graczy według podziału G – G/F – F – F/C – C. Nie zdziwcie się więc, jeśli znajdziecie tu graczy, którzy otrzymują w swoich zespołach sporo minut także jako środkowi.

Zabrakło im niewiele: Dario Sarić, Julius Randle, Markieff Morris

Zabrakło im trochę więcej: Lauri Markkanen, Kyle Kuzma

10. Derrick Favors – Utah Jazz

Minęły już czasy, w których Favors był najlepszym podkoszowym Jazz i niestety, jego dopasowanie do zespołu z Rudym Gobertem jest robione nieco na siłę. Gdy jednak to on występuje na pozycji środkowego, pokazuje już pełnię swoich możliwości. Jest nieco niedocenianym obrońcą obręczy, a dodatkowo daje w ofensywie dokładnie to, czego brakuje Gobertowi – umiejętność gry tyłem do kosza i rzut z półdystansu. Nie zdziwię się, jeśli w kolejnym sezonie Favors będzie zaczynał mecze z ławki rezerwowych – może nie od samego początku, ale posiadając Jae Crowdera, Quin Snyder może chcieć jak najbardziej rozdzielić minuty Goberta oraz Favorsa. Na pozycji numer „4” Derrick marnuje swoje umiejętności, a dodatkowo brakuje mu mobilności, by kryć szybszych skrzydłowych.

9. Aaron Gordon – Orlando Magic

Eksperyment z Gordonem na pozycji niskiego skrzydłowego nie wypalił w sezonie 2016/17 i od początku kolejnych rozgrywek grał już jako jeden z „wysokich”. Start sezonu, tak samo jak dla całego zespołu, był dla niego atomowy i wyglądał po raz pierwszy w swojej karierze jak gracz kalibru All-Star. W biegającej ofensywie Magic wyglądał świetnie, bowiem mógł wykorzystywać naturalny atletyzm i szybkość. Do tego poprawił rzut za 3 punkty i swój kozioł, czym zapracował na podpisanie 80-milionowego kontraktu. Gordon wraz z biegiem sezonu tracił skuteczność i formę – jak cały zespół – a dodatkowo przez urazy opuścił 24 spotkania. Nie mogę się doczekać na jego minuty razem z Mohamedem Bambą lub Jonatahanem Isaaciem, bo to właśnie ci panowie są obok niego obecnie najjaśniejszymi światełkami w tunelu o nazwie Orlando.

8. Paul Millsap – Denver Nuggets

Ten sezon nie miał tak wyglądać. Millsap miał dać Nuggets to, czego potrzebowali – inteligentnego i wszechstronnego podkoszowego grającego obok Nikoli Jokicia, który będzie łatał defensywne błędy kolegów (a tych sezon wcześniej było mnóstwo) oraz będzie kolejnym wysokim rozgrywającym drużyny, który nie ma playmakera na obwodzie. Nuggets mogli się z tego cieszyć jednak tylko mniej więcej przez miesiąc, po czym Millsap doznał poważnej kontuzji nadgarstka i nie grał aż do końcówki lutego. Szaleńcza pogoń w ostatnich tygodniach sezonu już z Millsapem ostatecznie skończyła się jednak niepowodzeniem i po porażce w ostatnim dniu rozgrywek z Minnesotą Timberwolves, Nuggets ponownie nieco zabrakło do playoffów. Sam Millsap ma już 33 lata, ale na boisku wciąż potrafi sprawić, że drużyna funkcjonuje lepiej po obu stronach parkietu.

7. Kevin Love – Cleveland Cavaliers

To będzie sezon, w którym możemy znowu zobaczyć Kevina Love’a z Minnesoty – będącego największą gwiazdą przeciętnej drużyny. Wydaje się jednak, że Love w Cavaliers wniósł swoją grę na kolejny poziom, choć dużą część zasług za to możemy przypisać LeBronowi Jamesowi. Love rozwinął swoją grę bez piłki, będąc idealnym komplementarnym zawodnikiem dopasowanego do LeBrona, ale radził sobie także całkiem nieźle jako centrum ofensywy w grze tyłem do kosza. Ofensywny skillset ma jeden z najlepszych na swojej pozycji i choć po drugiej stronie parkietu jest graczem minusowym, to nie można kwestionować jego dobrej i powtarzalnej dyspozycji. Problemem w ostatnich dwóch latach były kontuzje i jeśli znowu się przydarzą, Cavaliers będą mieli ogromne problemy. Love to ich jedyny gracz kalibru All-Star i zobaczymy, czy znowu poradzi sobie w roli pierwszej opcji.

6. Kristaps Porzingis – New York Knicks

Jeśli byliśmy już w temacie kontuzji, to trudno nie zastanawiać się, jak potoczyłby się dalej sezon New York Knicks, gdyby Porzingis nie zerwał więzadeł krzyżowych. Knicks co prawda jeszcze z nim zaczynali tracić swoją dobrą dyspozycję z wcześniejszej części rozgrywek, ale do postawy Łotysza akurat trudno się przyczepić. Porzingis wykonuje kolejne kroki w kierunku stania się zawodnikiem kompletnym. W ataku potrafi oddać rzut nad każdym przeciwnikiem, z prawie każdej pozycji, a dodatkowo lepiej radzi sobie w grze z piłką w rękach. W defensywie, warunki fizyczne są jego szansą na stanie się zarówno obrońcą obręczy, jak i switchującym na obwód obrońcą. Porzingis potrzebuje jednak jednego pełnego sezonu, żebyśmy przestali już mówić o potencjale na supergwiazdę, a po prostu o supergwieździe.

5. Blake Griffin – Detroit Pistons

Razem z Anthonym Davisem są najlepiej kozłującymi silnymi skrzydłowymi i nie ma w tym przypadku – obaj na wcześniejszych etapach koszykarskiego rozwoju grali po prostu jako guardzi. Griffin jest dzięki temu niezwykle wszechstronnym ofensywnym graczem, odnajdującym się dobrze zarówno w kontratakach, jak i w ataku pozycyjnym. Elitarny atletyzm pozwala mu także na fizyczną dominację nad słabszymi rywalami w grze tyłem do kosza. Idąc z duchem czasu, dodał do swojego arsenału także lepszy rzut za 3 punkty. Śpiewka jednak jest taka sama jak zawsze – czy zagra jeszcze kiedyś pełny sezon? Jego najpoważniejsza kontuzja w zeszłym roku była co prawda spowodowana po prostu Austinem Riversem, który spadł mu na kolano, ale ostatnie rozgrywki były trzecimi z rzędu, w których rozegrał co najwyżej 61 meczów.

4. Al Horford – Boston Celtics

Horford i Paul Millsap weszli razem na wyższy poziom w Atlancie pod batutą Mike’a Budenholzera i teraz obaj zdecydowanie na tym korzystają. Horford lepiej niż Millsap, bo gra w lepszej drużynie i jednocześnie przez większość czasu jest do dyspozycji trenera. Horford był jedyną sprawną i doświadczoną gwiazdą w rotacji Brada Stevensa w playoffach i zarówno wtedy, jak i na przestrzeni sezonu regularnego było widać dlaczego jest tak ważny dla układanki trenera Celtów. Horford jest jednym z najbardziej wszechstronnych i inteligentnych podkoszowych obrońców, a dodatkowo ze swoją wizją parkietu i umiejętnością rzutu zza łuku jest liderem ofensywy dokładnie wtedy, gdy potrzebuje go zespół. Nigdy nie jest na pierwszym planie, a zawsze jest jednym z najważniejszych graczy zespołu – po tym można poznać prawdziwego winning-playera.

3. LaMarcus Aldridge – San Antonio Spurs

MVP-sezon Kawhi’a Leonarda w rozgrywkach 2016/17 był powodem utrzymania San Antonio Spurs w pierwszej czwórce Zachodu i kolejnego awansu do Finałów Konferencji. Gdyby przed sezonem ktoś powiedział, że bez niego Ostrogi dalej będą drużyną playoffową, można by w to wątpić. Tym bardziej, że LaMarcus Aldridge był na granicy odejścia z San Antonio, nie potrafiąc dopasować się do nowej roli. Tę rolę miał już zupełnie inną po tym, jak Gregg Popovich przekonał go do zostania i podpisania przedłużenia umowy i było to pokłosiem kontuzji Leonarda. Aldridge pokazał, że w wieku 32-33 lat potrafi być centralną częścią ofensywy playoffowego zespołu, będąc wciąż jednym z najlepszych zawodników w low i high-post w całej lidze. Zobaczymy, jak poradzi sobie ponownie jako druga opcja, grając obok DeMara DeRozana.

2. Draymond Green – Golden State Warriors

Rok temu Green zapobiegł three-peatowi Kawhi’a Leonarda i po raz pierwszy w karierze zdobył nagrodę Defensive Player of the Year. Ten sezon nie był dla niego już tak udany, co nie zmienia faktu, że wciąż jest najlepszym „zespołowym obrońcą” w całej lidze. Co to oznacza? Oznacza to, że znajduje się we właściwym miejscu, we właściwym czasie, często nie kryjąc najlepszego gracza rywali tylko po to, by łatać dziury powstałe w pierwszej linii obrony będąc tak zwanym „wolnym elektronem”. Jeśli chodzi o umiejętność przewidywania wydarzeń po tej stronie parkietu nie ma sobie równych i przekłada swoją wizję parkietu także na umiejętności typowego point-forwarda w ofensywie. De facto to on jest rozgrywającym Golden State Warriors, przez co trudno nie doceniać jego wkładu w każdy mistrzowski sezon Wojowników w ostatnich czterech latach.

1. Anthony Davis – New Orleans Pelicans

Najlepiej wygląda, mając obok siebie typową stretch-czwórkę (Nikola Mirotić) niż dominującego centra (DeMarcus Cousins) i właśnie grając większe minuty jako środkowy wszedł do wyścigu po nagrodę MVP. Warunki fizyczne pozwalają mu na dominację po obu stronach parkietu. W obronie, jest jednym z najlepszych obrońców obręczy, ale także nie boi się wychodzić na obwód, gdzie szybkością i zasięgiem ramion potrafi zatrzymać także guardów. Umiejętność kozłowania pozwala mu samemu rozpoczynać kontrataki, choć czuje się dobrze także jako biegający do nich podkoszowy, mający za zadanie skończyć akcję wsadem z góry. Wciąż robi postępy rzutowe i choć najlepiej czuje się w grze przodem do kosza, to w ostatnim sezonie odnajdował się także dobrze w grze bez piłki. Kolejny sezon jest jego szansą na pokazanie swoich umiejętności także jako lidera, którym stał się po urazie Cousinsa.